จะเกิดอะไรขึ้นถ้าดักแด้ถูกเร่งด้วยการแง้มเปลือก แทนที่จะค่อย ๆ เปลี่ยนแปลงตัวเองตามธรรมชาติจากดักแด้สู่ตัวเต็มวัย
ในภาพวาดซีรีย์ Cocoon ของสีฝุ่น แม่ได้ทดลองเทคนิคใหม่ วิธีใหม่กับงานชุดนี้ สีฝุ่นเล่าว่าตื่นเต้นมากเวลาได้วาด ได้ทำเทคนิคใหม่ ๆ
“ดูตรงลายปีกสิพ่อ หนูชอบมากเลย”
สีฝุ่นเล่าในคืนหนึ่งตอนนอนคุยกับพ่อก่อนนอนว่า บางทีอยากให้แม่สอนวาดภาพให้สมจริงแบบที่เห็นงานศิลปินคนอื่นวาดบ้าง เวลาเห็นงานคนอื่นมันดูสุดยอดมาก และมีความรู้สึกว่ารูปที่ตัวเองวาดเหมือนเด็ก ๆ วาดไม่สมจริง แต่แม่ก็บอกให้รอโตกว่านี้อายุสัก 12 – 13 แม่ถึงจะเริ่มสอน
แม่ระมัดระวังมากที่จะไม่ไปเตะต้องกับจินตนาการของสีฝุ่น แม่จริงจังกับเรื่องนี้มากกว่าที่คนทั่วไปรวมถึงพ่อจะคิด
แม่จะให้สีฝุ่นสเก็ตรูปต่าง ๆ ตามความคิดของตัวเอง และเลือกรูปที่สเก็ตมาวาดลองเฟรมใหญ่ เวลาสอนแม่จะสอนแต่เรื่องเทคนิค การลงสี แต่จะไม่มีการบอกว่า กวางต้องมี 4 ขา นกมี 2 ปีก หรือหน้าคนต้องเป็นอย่างไร ฟ้ามีสีอะไร เก้าอี้มีกี่ขา
มีอยู่ครั้งหนึ่งที่การรวมกลุ่มกับบ้านเรียนนานาชาติ ซึ่งเป็นการรวมตัวแลกเปลี่ยนกันสอนวิชาต่าง ๆ ของพ่อแม่ที่ทำบ้านเรียน ได้มีการเปิดวิชา วาดรูปสัตว์ ซึ่งเป็นการฝึกวาดรูปตามสัตว์ต่าง ๆ ตามแบบแผน ซึ่งเด็ก ๆ จะได้เรียนรู้วาดรูปสัตว์ต่าง ๆ ได้สมจริง แม่ต้องขอให้สีฝุ่นไปลงวิชาอื่น เพราะไม่ต้องการให้การฝึกวาดรูปดังกล่าวส่งผลต่อแนวทางและความคิดสร้างสรรค์ของสีฝุ่น
คุณพ่อบ้านเรียนท่านหนึ่งที่เป็นศิลปินมากประสบการณ์ก็หลีกเลี่ยงที่จะสอนวาดเส้น (drawing) ให้กับเด็กเล็กเช่นกัน ด้วยเชื่อว่าการวาดแบบสมจริงในเด็กเล็กจะทำให้หน้าต่างแห่งจิตนาการของเด็กแคบลง
ศาสตร์แต่ละศาสตร์มีความลึกซึ้งในเส้นทางของตัวเอง แน่นอนคนทั่วไปมองเป็นเรื่องเล็กน้อย ผมเคยได้ยินพ่อแม่ที่ให้ความสำคัญกับคณิตศาสตร์คุยกันถึงว่า พยายามไม่ให้ลูกรีบท่องจำสูตรคณิตศาสตร์แต่อยากให้ค่อย ๆ เข้าใจจากสถานการณ์จริงก่อน เพราะคณิตศาสตร์ที่ดูเหมือนเป็นเรื่องของตัวเลขจับต้องได้ แต่ในรากลึกเป็นเรื่องของจินตนาการ
ผู้ใหญ่แต่ละคนต่างมีความเชี่ยวชาญ ความใส่ใจในเรื่องต่าง ๆ ศาสตร์ต่าง ๆ แตกต่างกัน การให้ค่า ความใส่ใจในแต่ละเรื่องย่อมส่งผลต่อการเติบโตต่อเด็ก ทั้งสิ่งแวดล้อมและตัวเด็กเองทำให้เราเห็นผู้คนที่มีศักยภาพในเรื่องต่าง ๆ แตกต่างกันอย่างมากมาย ดังผีเสื้อที่มีลวดลายต่างกัน บินโผไปมาในสวน
งานชุดดักแด้ของสีฝุ่นจึงทำให้ผมนึกถึง การที่ผู้ใหญ่อย่างพวกเรา จะช่วยกันทำความเข้าใจเด็ก เข้าใจการเรียนรู้ของมนุษย์ตัวน้อย เพื่อที่เราจะได้ช่วยกัน รอคอย ปกป้องดักแด้น้อยจากโลกปัจจุบันที่เร่งรีบ เร่งโต เพื่อที่เราจะได้เห็นผีเสื้อที่เติบโต สมบูรณ์ สร้างสรรค์โลกนี้ต่อไป
คุณละมีเหตุการณ์ในลักษณะที่พยายามรักษา เฝ้ารอดักแด้เปิดค่อย ๆ เปิดเผยตัวออกมาแบบนี้บ้างไหม หรือมีเรื่องอะไรที่คุณอาจจะได้ลอกเปลือกดักแด้ก่อนเวลาอันควรบ้างไหม เขียนเล่าให้กันฟังนะครับ
